Banner in Front of Students Procession Reads: “Belgrade is The World”.
SEMANA SANTA SPANJE
Boete processies voor Pasen door de straten van Andalusië
De Heilige Week, of Semana Santa in het Spaans, is de week voor Pasen waarin jaarlijks de christelijke herdenking van de passie, de dood en opstanding van Jezus wordt herdacht. De Heilige Week is een perfecte gelegenheid om de tradities en gebruiken van elke regio te leren kennen.
Andalusië
Sevilla
De processie van ‘la Virgen Macarena’ of de ‘Jesús del Gran Poder’ zijn de meest adembenemende uitdrukkingen van religiositeit en de Sevillianen beleven het dan ook met veel emotie. Bij zonsopgang op Goede Vrijdag wordt tijdens de processie het beeld ‘Nuestro Padre Jesús del Gran Poder’ door de straten gedragen, een beeld uit het jaar 1620.
Alicante
‘La Procesión General’ van Goede Vrijdag wordt beschouwd als een van de grootste in Spanje, met tien broederschappen en meer dan 8.000 ‘nazarenos’ (‘boetedoeners’), 1200 muzikanten, Romeinse soldaten en de Praetoriaanse garde.
Bij de processie van Palmzondag (Domingo de Ramos) is er een enorme opkomst. Palmzondag begint met het zegenen van de palmen en olijftakken. Na een misviering trekken de gelovigen in processie door de straten van de stad met bewerkte palmtakken. De eigenaardige witte palmen zijn afkomstig van de typische palmbomen van de stad Elche, dé palmenstad bij uitstek.
Gerona
De zeer bijzondere processie gevierd in de stad Verges in Gerona, bestaat uit de deelname van alle buren op Witte Donderdag in de zogenaamde ‘dansa de la mort’, waar ze gekleed zijn in een skeletten kostuums en dansen als bezeten op het ritme van de muziek van een pauk.
Cuenca
‘La Procesión de los Borrachos’ (oftewel de processie van de dronkaards) is anders dan de processies in de rest van Spanje. In vreemde festival brengt het publiek een volledige 12 uur door om te proberen de ‘nazarenos’, die het standbeeld van Jezus dragen, te hinderen, zodat zij niet de eindbestemming halen waar Christus wordt gekruisigd. De naam komt van het traditionele alcoholische drankje in Cuenca, resolí, niet van de dronken toestand van de deelnemers. https://www.idealista.com/nl/news/lifestyle-spanje/2018/03/16/2422-de-semana-santa-spanje
La Semana Santa de Sevilla es una fiesta de carácter cristiano que conmemora la pasión, muerte y resurrección de Cristo. Entre el Domingo de Ramos y el Domingo de Resurrección, 60 hermandades desfilan hacia la catedral de la ciudad y 14 hermandades y agrupaciones parroquiales procesionan los días anteriores, el Viernes de Dolores y el Sábado de Pasión, sin pasar por la catedral.
Además de los aspectos religiosos, la Semana Santa en Sevilla es un fenómeno de carácter sociocultural, turístico y económico de gran importancia en la ciudad. En 1980 fue declarada de Interés Turístico Internacional Constituye una de las grandes fiestas de primavera de la ciudad, junto con la Feria de Abril.
La salida procesional es el principal culto externo de las hermandades que también realizan otros cultos internos a sus titulares a lo largo del año, como novenas, septenarios, quinarios, triduos y besamanos.
El Consejo General de Hermandades y Cofradías de Sevilla es el órgano encargado de la regulación del conjunto de procesiones de la Semana Santa, agiliza trámites y acuerdos con las instituciones oficiales y controla los horarios de paso por una ruta establecida en el centro de la ciudad conocida como carrera oficial.
La plaza de la Virgen de los Reyes es el lugar por la que las cofradías salen de la catedral.
Carrera oficial de la Semana Santa de Sevilla.
Historia
Entrada del paso del Jesús del Gran Poder en su templo en 1914.
El paso de palio de la Macarena saliendo de la catedral en 1928.
Aunque durante la Edad Media ya existieron cofradías, no fue hasta el siglo xvi cuando se consolidaron las hermandades de pasión o penitencia como asociaciones que veneran la pasión y muerte de Cristo y le rinden culto con una salida procesional. En sus inicios, las cofradías sevillanas hacían estación de penitencia a iglesias o conventos cercanos a su templo. Fue en el sínodo de 1604, cuando el cardenal Fernando Niño de Guevara estableció algunas normas que forman el germen de la actual Semana Santa de Sevilla: las cofradías quedaban obligadas a realizar la estación de penitencia a la catedral y las de Triana debían realizarlo a la iglesia de Santa Ana, debían vestir túnicas sencillas de lienzo basto y se prohibía a las mujeres disciplinarse
Durante el siglo xviii la Semana Santa atravesó una profunda crisis, a causa del decaimiento económico y demográfico de la ciudad de Sevilla. En el siglo xix, tuvo que afrontar diversos altibajos. Por un lado se produjo la invasión francesa de 1808 a 1810. Entre 1820 y 1825 no procesionó ninguna cofradía. y hacia 1850 solamente había cofradías en la calle el jueves santo y la madrugada y la tarde del viernes santo. La desamortización de Mendizábal de 1836 supuso la pérdida o dispersión de muchos bienes eclesiásticos que estaban en los monasterios y el anticlericalismo de la Junta de la Revolución de 1868 supuso el cierre de nueve conventos, once parroquias y la destrucción de cuarenta y nueve iglesias, en la ciudad.
A finales del siglo xix, en el periodo de la restauración borbónica, las cofradías resurgen en número y esplendor y se empezó a considerar un atractivo turístico para la ciudad y su economía.5 En la Semana Santa de 1870 salieron en procesión once cofradías.
A este nuevo auge no fue ajeno la instalación en Sevilla de María Luisa Fernanda de Borbón, hermana de la reina Isabel II, y su esposo, Antonio de Montpensier. Ellos impulsaron de nuevo la Semana Santa (su huella es muy visible, p.ej., en las cofradías Montserrat o La Lanzada), creándose en 1850 la tradición del Santo Entierro Magno, con la participación de diversos pasos y cofradías, que desde entonces se realiza sin una periodicidad fija.
En el siglo xx, durante el gobierno de la Segunda República se experimentó una fase de enfrentamiento social y político que perjudicó la celebración de la Semana Santa. El año 1932 las juntas de gobierno de las hermandades tomaron la decisión de no salir en procesión. El alcalde José González Fernández de Labandera, sabedor de la trascendencia de esta medida, trató en sus declaraciones de estimular la normalidad de las procesiones y garantizar su celebración. La Hermandad de la Estrella fue la única que, contraviniendo el acuerdo del conjunto de las hermandades, hizo procesión el Jueves Santo, en cuyo recorrido se produjeron varios altercados violentos; el más grave fue protagonizado por un militante anarquista que disparó contra el paso de la virgen.
En esta decisión de no salir en procesión, tomada por las hermandades, se combinaron por una parte el temor a los posibles ataques que pudieran producirse y por otra la utilización de la suspensión como herramienta política contra las disposiciones del gobierno republicano en materia religiosa. Durante el año 1933 se repitió la decisión y ya en 1934, tras el triunfo de la CEDA, 14 cofradías volvieron a salir de sus templos durante las fiestas.
En 1965 el cardenal de la ciudad, Bueno Monreal, aprobó la realización de la misión general. En virtud de esta, las cofradías sevillanas llevaron a algunas imágenes titulares a diversas barriadas lejanas de la ciudad, y otras realizaron algunas procesiones extraordinarias
En 1980, la celebración de la Semana Santa en Sevilla recibió la declaración de Fiesta de Interés Turístico Internacional junto con las de Valladolid, Zamora, Málaga y Cuenca.17 Ya a finales del siglo xx y debido al aumento de cofradías, que pasaban de 57, se decidió que las nuevas no realizarían la carrera oficial, saliendo el Viernes de Dolores y el Sábado de Pasión por sus feligresías. Sin embargo en 2007, se autorizó la salida de la Hermandad del Carmen el Miércoles Santo, en 2008 se autorizó también el Lunes Santo la Hermandad de San Pablo y en 2010 la Hermandad del Sol, en la tarde del Sábado Santo. En los años 2020 y 2021 se cancelaron las procesiones debido a la epidemia por COVID-19
Evolución del número de cofradías entre 1758 y 1990
Entre los años 1758 y 1808, salieron una media anual de 10,68 cofradías por año, teniendo su mínimo en 1795 en que solo hubo dos cofradías y 1787 con tres. El máximo fue en 1775 con 19 cofradías. Entre los años 1809 y 1874 salieron una media de 8,54 cofradías por año, lo que significa una bajada de más de dos cofradías con respecto al periodo anteriormente expuesto. En este periodo hubo siete años en que no salió ninguna hermandad. En 1875 el número de cofradías ascendía a 35 y fueron aumentando a lo largo del siglo xx, hasta alcanzar las 40 en 1901, 50 en 1948 y 57 en 1990. https://es.wikipedia.org/wiki/Semana_Santa_en_Sevilla
https://es.wikipedia.org/wiki/Semana_Santa_en_Sevilla
Hey…. het beeld staat er nog….. mijn interpretatie was niet goed…. een ontledeings fout door gemakzucht en grote emotie van mij, dit keer van beduuste verwondering…. ik moet anders ontleden (onderwerp: Wie doet er wat? Wat doet dat wezen? etc…)
En dan had ik het….
Is altijd een prettig gevoel als ik het heb…. Ik vond het al ietwat vreemd…. diegene is verre van een opschepper…. maar wel een realist… dat wat is is.
…heb uw naaste lief gelijk u zelve en god boven al…
Heb uw naaste lief. Voor mensen die christelijk zijn opgevoed is dit een bekend ‘gebod’. Maar ook voor niet-gelovigen is het een bekende frase, een soort gezegde bijna.
‘Heb uw naaste lief als uzelf’: een christelijke plicht tot mededogen en onbaatzuchtigheid.
Dat je je naaste overigens moet liefhebben ‘als jezelf’ is een niet onbelangrijke voorwaarde die minder benadrukt lijkt te worden dan de dienstbaarheid. De angst om egoïsme en individualisme voedingsgrond te geven leidde tot het onderbelichten van deze nuancering. Of is het liefhebben van jezelf geen ‘nuancering’ maar net zo goed een opdracht?
Mijn God gelooft in mijWelk beeld van God heb ik als ik zeg: ‘Mijn God gelooft in mij?’ Lees verder
Jezelf liefhebben
Maar wat heeft ‘je naaste liefhebben’ met ‘God gelooft in mij’ te maken? Best veel eigenlijk. Dat God in jou gelooft is zelfs een voorwaarde om je medemens lief te hebben denken de remonstranten.
Want – zonder egoïstisch te willen zijn – het gaat niet alleen om de ander. Als je Matteüs 22 – ‘heb uw naaste lief als uzelf’ (vers 39) – letterlijk leest dan wordt je geacht evenveel van de ander te houden als je van jezelf houdt. Je moet dus eerst ook jezelf liefhebben.
En dat is weer zo’n verstandige tekst uit de bijbel. Want met de psychologische kennis van vandaag weten we: zonder een gezond positief zelfbeeld kun je ook niet positief staan tegenover andere mensen. Dat is de psychologie van de zelfaanvaarding: het vinden van evenwicht en het waarderen van jezelf. Van daaruit kun je echt iets voor een ander doen en betekenen.
Zelfacceptatie
Zelfwaardering en zelfacceptatie houden in dat je jezelf als persoon aanvaardt met al je positieve en negatieve eigenschappen. De normen en waarden van de samenleving om je heen, je opvoeding, de waarden die je jezelf toekent, allemaal bepalen ze hoe je jezelf ziet en beoordeelt. Het gaat erom – los van al die waarden – jezelf te aanvaarden en tevreden te zijn met wie je bent.
Zelfaanvaarding wordt door Krishnamurti (bekend theosoof /spiritueel leider 1895-1986) treffend voorgesteld als:
‘een loslaten van de gedachte dat we moeten veranderen’.
Onvoorwaardelijke liefde
Ook in het bekendste spirituele boek – de Bijbel – staan genoeg redenen om van jezelf te houden. Uit talloze passages in het nieuwe en oude testament blijkt een positief goddelijk perspectief ten opzichte van het menselijk individu. Zo is de mens naar het voorbeeld van God zelf geschapen, de moeite van het beschermen waard, door God zelf gekozen en gemaakt, en verdient het blijkbaar onvoorwaardelijke goddelijke liefde.
Remonstranten en zelfacceptatie
Het is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk: eerst van jezelf houden en jezelf accepteren zoals je bent. Onder de remonstranten zijn veel mensen te vinden die zich voorheen ‘religieus betutteld’ voelden. Mensen die het benauwd kregen van alles wat ze móesten en juist niet mòchten zijn als gelovige.
Het jezelf moeten wegcijferen ten opzichte van een ander kan ook ervaren worden als zo’n betutteling. Veel remonstranten hebben het ‘moeten’ achter zich gelaten. Daarvoor in de plaats is ruimte gekomen voor jezelf, en het waarderen van jezelf. Jezelf kunnen zijn is belangrijk bij de remonstranten.
Als je comfortabel bent met jezelf kun je pas wat voor anderen betekenen en respect hebben voor andere mensen en andere meningen.
Je doet God ook geen eer aan door jezelf weg te cijferen, sterker nog: God zou het zelfs als belediging kunnen opvatten wanneer je jezelf als mens niet belangrijk vindt. Als God het de moeite waard vond om je te laten ontstaan, dan ben je gewoon goed zoals je bent. Een individueel schepsel dat God eer aan doet door voor zichzelf te zorgen, zichzelf te aanvaarden en zichzelf lief te hebben. Omdat God erin gelooft. https://www.remonstranten.nl/wiki/geloof/heb-uw-naaste-lief/
Love is a pop art image by American artist Robert Indiana. It consists of the letters L and O over the letters V and E in bold Didone type; the O is slanted sideways so that its oblong negative space creates a line leading to the V.
The image LOVE was first created in 1964 in the form of a card which he sent to several friends and acquaintances in the art world. In 1965, Robert Indiana was invited to propose an artwork to be featured on the Museum of Modern Art‘s annual Christmas card. Indiana submitted several 12” square oil on canvas variations based on his LOVE image. The museum selected the most intense color combination in red, blue, and green. It became one of the most popular cards the museum has ever offered. Indiana continued to develop his LOVE series, and in 1966, worked with Marian Goodman of Multiples, Inc. to make his first LOVE sculpture in aluminum. In 1970, Indiana completed his first monumental LOVE sculpture in Cor-Ten steel which is in the collection of the Indianapolis Museum of Art. https://en.wikipedia.org/wiki/Love_(image)
FILE – In this Aug. 29, 2009 file photo, artist Robert Indiana poses at his studio in Vinalhaven, Maine. A New York-based copyright holder that sued the late artist the day before his death on May 19, 2018, has reached a settlement, disclosed in March 2021, with his estate and the foundation set up to transform the artist’s home into museum. (AP Photo/Joel Page, File)
https://www.artnews.com/art-news/news/the-isolation-artist-robert-indiana-review-1234603336/
