Marion Hänsel, director of “Black Ocean” – Venice Days 2010

      No Comments on Marion Hänsel, director of “Black Ocean” – Venice Days 2010

Marion Ackermann, dite Marion Hänsel, née le 12 février 1949 à Marseille et morte le 8 juin 2020, est une actrice, réalisatrice et productrice belge.

Biographie

Née à Marseille, Marion Hänsel grandit à Anvers. Elle se forme à la comédie à l’Actors Studio de New York et à l’École du cirque d’Annie Fratellini à Paris et joue notamment dans L’une chante, l’autre pas d’Agnès Varda en 1977.
Elle se fait connaître en tant que réalisatrice en 1982 grâce à son adaptation du roman de Dominique Rolin, Le Lit. Ce premier long-métrage lui vaut le prix André-Cavens décerné par l’Union de la critique de cinéma (UCC).
En 1985, Marion Hänsel adapte le roman Dust de l’écrivain sud-africain J. M. Coetzee avec au casting Jane Birkin et Trevor Howard. Elle est la première réalisatrice belge à recevoir un Lion d’argent à la Mostra de Venise.
Deux ans plus tard, elle adapte le prix Goncourt de 1985, Les Noces barbares de Yann Queffelec. Cette même année, elle est élue « Femme de l’année » en Belgique.
Parmi ses autres films, on compte aussi Il maestro avec Charles Aznavour, en 1989, Sur la terre comme au ciel, en 1991 et Between the Devil and the Deep Blue Sea, en 19959. Avec Chantal Akerman, Marion Hänsel est l’une des réalisatrices belges ayant abordé l’intime dans ses films https://fr.wikipedia.org/wiki/Marion_H%C3%A4nsel

——-

Marion Hänsel (* 12. Februar1949 in Marseille, Département Bouches-du-Rhône, Frankreich als Maria Ackermann; † 8. Juni2020 war eine belgischeSchauspielerin, Drehbuchautorin, Filmproduzentin und Filmregisseurin.

Leben

Hänsel erhielt Schauspielunterricht am Actors Studio in New York City, später besuchte sie eine Zirkusschule, um sich zur Seiltänzerin ausbilden zu lassen.
Zunächst arbeitete sie als Schauspielerin in Werken von Agnès Varda und anderen Filmemachern. Schon bald begann sie ihre eigenen Filme zu drehen. Ihre Autorenfilme thematisieren die Kälte der modernen Welt und deren bis zur Selbstzerstörung reichende menschlichen Kommunikationsprobleme.
Ende Januar 2020 widmete das Festival international du film de Rotterdam der Brüsseler Cineastin eine umfassende ehrende Retrospektive.

——-

Marion Hänsel was born on February 12, 1949 in Marseille, Bouches-du-Rhône, France as Marion Ackermann. She was a producer and director, known for Between the Devil and the Deep Blue Sea (1995), Si le vent soulève les sables (2006) and The Quarry (1998). She died on June 8, 2020 in Woluwe-Saint-Pierre, Belgium.
Marion Hänsel, geboren als Marion Ackermann, (Marseille, 12 februari 1949 – Sint-Pieters-Woluwe, 8 juni 2020) was een Belgisch actrice, filmregisseur en filmproducent. Ze maakte een vijftiental films, met als geliefd thema de confrontatie met de natuur.

Loopbaan

Hänsel groeide op in Antwerpen en studeerde film aan het IAD en toneel bij Jean Nergal-Louis Boxus in Brussel. Daar begon ze ook haar carrière als theater­actrice. In 1974 studeerde ze aan de Actor’s Studio en trad er op als actrice voor toneel in New-York. Vanaf 1976 studeerde ze in de circusschool van Annie Fratellini in Parijs. Dankzij het feit dat ze in de circusschool had leren koorddansen en jongleren kreeg ze een bijrol in L’une chante, l’autre pas van Agnès Varda (1977). Datzelfde jaar richtte ze haar eigen productiehuis op, dat ze de naam Man’s Films gaf omdat er alleen vrouwen werkten. In de jaren 70 en de vroege jaren 80 bleef ze in films acteren. Ondertussen reisde ze de wereld af met haar camera.
Hänsel debuteerde als regisseur in 1982 met Le Lit, naar een roman van Dominique Rolin. Ze won er de prijs voor Beste Belgische film mee. Drie jaar later won ze de Zilveren Leeuw op het Filmfestival van Venetië met haar film Dust, een bewerking van In the heart of the country van J.M. Coetzee. De hoofdrollen werden gespeeld door Trevor Howard en Jane Birkin. In Il Maestro uit 1990 speelde Charles Aznavour mee. Met Between the Devil and the Deep Blue Sea nam ze in 1995 deel aan het Filmfestival van Cannes.
Haar meest persoonlijke film werd Nuages, Lettres à mon fils uit 2001. In de film combineerde Hänsel haar fascinatie voor wolken met herinneringen aan opnamelocaties en brieven die gericht waren aan haar zoon. De film werd in vijf verschillende taalversies uitgebracht. Catherine Deneuve sprak de Franse versie in, Charlotte Rampling de Engelse en Antje De Boeck de Nederlandse versie.
Begin 2020 stelde ze Il était un petit navire voor op het International Film Festival Rotterdam. Het was een autobiografie, gefilmd vanuit het ziekenhuis, nadat ze was hersteld van een hartoperatie. Later dat jaar overleed ze aan de gevolgen van een ziekte.

Filmografie (selectie)

Als regisseur c.q. regisseur en producent:

  • 1977: Equilibre (korte film)
  • 1982: Le Lit
  • 1985: Dust
  • 1987: Les Noces barbares
  • 1989: Il Maestro
  • 1992: Sur la terre comme au ciel
  • 1995: Between the devil and the deep blue sea
  • 1998: The Quarry (La Faille)
  • 2000: Presque rien
  • 2001: Nuages, Lettres à mon fils
  • 2006: Si le vent soulève les sables
  • 2010: Noir océan
  • 2013: La tendresse
  • 2019: Il était un petit navire

Als actrice:

Bron: WIKI

MARION HÄNSEL, DE BELGISCHE CINEASTE VAN HET INTIEME

Marion Hänsel, geboren in februari 1949 in Marseille als derde kind in een gezin van zes, groeit op in Antwerpen. Artieste in hart en ziel weigert ze als vijfjarige een jaar lang naar school te gaan. Op haar 16e zet ze haar middelbare studie stop en geeft ze zich over aan poëzie en tekenen. Haar ouders steunen haar in haar keuze en ze wordt een actrice zonder weerga.

Op haar 18e gaat ze naar het Institut des arts de diffusion (IAD) maar algauw trekt ze naar New York, naar de Actor’s Studio van Lee Strasberg.

Terug in Europa speelt ze eerst kleine rolletjes in films van Agnès Varda, zoals L’une chante, l’autre pas. Spoedig ontpopt deze moedige en nauwgezette autodidacte zich tot regisseuse en richt ze een productiehuis op. In 1982 regisseert ze haar eerste langspeelfilm, Le lit, naar de roman van Dominique Rolin, waar ze de Prix Cavens mee won. Twee jaar later verfilmt deze literatuurfanaat de roman van J.-M. Coetzee In the heart of the country tot Dust, met Jane Birkin. Deze film over een vader-dochterrelatie, gedraaid in Zuid-Afrika, wint de Zilveren Leeuw op het Filmfestival van Venetië, een primeur voor een Belgische regisseur.

Ook Noces barbares, een bewerking van de roman van Yann Queffélec en winnaar van de Prix Goncourt 1985, is een parel in haar filmografie van een 15-tal films. Ze beschrijft er heel kies het thema van een ongelukkige kindertijd.

Haar films gaan zowel over de reis naar het intiemste van de mens en zijn relaties als naar het einde van de wereld, van Afrika naar de baai van Hongkong, van Italië naar de Stille Oceaan. Belangrijke levensmomenten, smart, het begin. Een zekere hang naar het verleden soms verweven met het onontkoombare heden, zoals blijkt uit haar laatste films die haar persoonlijke relaas vertellen: Sur la terre comme au ciel, over het moederschap, Nuages, lettres à mon fils, over een zoon die weggaat en de laatste, Il était un petit navire, een mix van archiefbeelden en autobiografische anekdoten. In zekere zin een afscheidsboodschap.

Marion Hänsel is op 8 juni 2020 op 71-jarige leeftijd overleden. Ze laat een sterk poëtisch oeuvre na dat aan ieders initimiteit raakt en de Belgische film over onze landsgrenzen heen heeft getild. https://focusonbelgium.be/nl/Kent%20u%20deze%20Belgen/marion-hansel-de-belgische-cineaste-van-het-intieme

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *