«El infierno de los vivos no es algo que será, hay uno, es aquel que existe ya aquí, el infierno que habitamos todos los días, que formamos estando juntos. Dos maneras hay de no sufrirlo. La primera es fácil para muchos: aceptar el infierno y volverse parto de él hasta el punto de no verlo más. La segunda es peligrosa y exige atención y aprendizaje continuos: buscar y sabor reconocer quién y qué, en medio del infierno, no es infierno, y hacerlo durar, y darle espacio.»
Las ciudades invisibles (1972)
“De hel van de levenden is niet iets dat zal zijn, er is er een, het is er een die hier al bestaat, de hel die we elke dag bewonen, die we samen vormen. Twee manieren om er geen last van te hebben. De eerste is voor velen makkelijk: de hel accepteren en er onderdeel van worden totdat je het niet meer ziet zitten. De tweede is gevaarlijk en vereist constante aandacht en leren: zoeken en proeven om te erkennen wie en wat, in het midden van de hel, is geen hel, en laat het blijvend en geef het de ruimte. “
Onzichtbare Steden (1972)