Richard Baxter – Narcissus und Echo, 1998 (echo is degene die voornamelijk geeft en narcissus vnl degene die ontvangt, zoals in de relatie patiënt-arts zou moeten zijn 🙂 )

Ingrid heeft 3 jaar meegelopen in de Van der Hoeven Kliniek (TBS) in Utrecht, waar o.a. Luke Dodemont socio-therapeut is.Hem gevraagd een omschrijving te geven van de TBS-er zegt hij: ‘Dat beeld is veelvuldig. Het protobeeld is dat van een brede getatoeëerde man, maar niets is minder waar, want jij en ik zijn dezelfde TBS kandidaten. Degene die niet in de TBS kliniek zit heeft iets meer mee-wind gehad.

In Algemeen Dagblad vertellen Fons Diepenmaat (kunstvakdocent), Luke Dodemont (sociotherapeut) en buurtbewoners hoe het is om samen met tbs-patiënten in een theaterstuk van de Van der Hoeven Kliniek te spelen.

Documentairemaker Ingrid Kamerling maakte de film ECHO, over de intensieve relatie tussen behandelaar en tbs’er, waarvoor zij drie jaar filmde in de tbs-kliniek waar sociotherapeut Luke Dodemont werkt. Ze zijn beiden te gast. https://www.nporadio1.nl/fragmenten/spraakmakers/2dba0072-0e45-404c-b7c5-af532c554bc1/2021-09-28-ingrid-kamerling-en-luke-dodemont-over-de-film-echo

Tbs’ers én buurtbewoners spelen samen in theaterstuk: ‘Het ijs was snel gebroken’

Tbs’ers hebben het stigma dat ze gevaarlijk zijn en ontoerekeningsvatbaar. In een theatervoorstelling van de Utrechtse Van der Hoeven Kliniek spelen tbs-patiënten, hulpverleners en buurtbewoners samen. ,,Ik ken de reden niet waarom ze hier zitten. Dat is niet belangrijk. Er is normaal contact’’, zegt buurtbewoonster Marian.

Met een theatervoorstelling treden tbs-patiënten van de gesloten setting van de Utrechtse Van der Hoeven Kliniek naar buiten. Samen met vier buurtbewoners en twee hulpverleners staan zes patiënten op de planken in een voorstelling over de zoektocht naar identiteit. Door het toneelspel vervaagt de grens tussen tbs en geen tbs. Maandag is de première in besloten kring in Pathé Rembrandt in Utrecht.

Voor buurtbewoonsters Marian en Esther is er geen schroom meer om toneel te spelen met tbs-patiënten. ,,In het begin was het even aftasten’’, zegt Marian. ,,Wat voor mensen zijn het? Maar het ijs was snel gebroken.’’

Lol

,,Ik vind het leuk om meer over ze te weten te komen. Over hun kinderen en hoe het met ze gaat. Aanvankelijk wisten we niet wie patiënt en wie hulpverlener was. Tijdens de repetities maken we lol met elkaar, iedereen is gelijk’’, vult Esther aan. ,,We worden nooit alleen met hen gelaten. Er zijn altijd begeleiders. En je moet je altijd bewust blijven van wat je zegt. Het moet niet te persoonlijk worden.’’

Tijdens de repetities maken we lol met elkaar, iedereen is gelijk Buurtbewoonster Esther

Voor de tbs’ers – gemiddeld verblijven ze acht jaar in de kliniek – is de theatervoorstelling een mogelijkheid om in contact te komen met de buitenwereld. Voor dit artikel was het niet mogelijk de deelnemers te spreken. Maar in de aangrijpende documentaire Rusteloze Zielen – scènes uit de tbs, van regisseur Ingrid Kamerling, die maandag in première gaat in Pathé Rembrandt, komen verschillende patiënten die meespelen aan het woord.

,,Je speelt iemand anders. Even geen mensen in mijn hoofd die allerlei rare dingen tegen me zeggen. Even rust’’, zegt een jonge vrouw, die last heeft van stemmen in haar hoofd. In de documentaire zegt ze dat ze vroeger seksueel is misbruikt. ,,Door containers in brand te steken, stopten de stemmen in mijn hoofd.’’

Culturele bagage

Fons Diepenmaat, docent en coördinator kunstvakken van de Van der Hoeven Kliniek, wijst op het belang van creatieve vakken voor de tbs-patiënten. De kliniek heeft een lange traditie met theater, muziek en beeldende kunst. ,,Voor de patiënten is het een inhaalslag. We gebruiken het in het proces van de behandeling en als stap naar de reïntegratie. Onze ervaring is dat ze met deze culturele bagage het buiten makkelijker krijgen om geaccepteerd te worden.’’

Ze leren beter om te gaan met emoties en durven zich uit te sprekenFons Diepenmaat

Sociotherapeut Luke Dodemont is een van de spelers in de voorstelling Reflections, I don(n’t) need you, geïnspireerd op de Griekse mythe van Echo en Narcissus. ,,Op het toneel zijn we gelijkwaardig. Tijdens het spel nemen we elkaar mee: als ik mijn tekst kwijt ben, helpen ze mij. Zo ontdekken ze zichzelf en leren ze beter om te gaan met emoties. Ze durven zich uit te spreken. Dat zijn enorme stappen vooruit’’, zegt Dodemont over het belang van theater voor de patiënten.

,,Ook ontdekken ze gevoelens’’, vult Diepenmaat aan. ,,Ze worden uitgedaagd te experimenteren met nieuw gedrag. Deze patiënten moeten ander gedrag aanleren, anders komen ze niet verder.’’

Spiegel

In de documentaire zegt een andere patiënte over zichzelf: ,,Zeg nooit: dit overkomt mij nooit. Want je weet niet wie je tegenkomt en wat voor bedoelingen iemand heeft. Ik vertrouw eigenlijk helemaal niemand. Soms als ik in de spiegel kijk, zie ik weer dat verminkte gezicht. Omdat ik ooit slachtoffer was, voordat ik dader werd… Ik heb een mes gepakt. Het was echt Hein of ik.’’

Dodemont: ,,Ik ben nu 33 jaar therapeut. Ik ben nog steeds geraakt door de gruwelijke verhalen. Ik lig er niet wakker van. Maar wie er ook binnenkomt, ik ontmoet altijd de mens achter het verhaal. Ongeacht het delict.’’

Meer informatie is hier te vinden.
https://www.ad.nl/utrecht/tbsers-en-buurtbewoners-spelen-samen-in-theaterstuk-het-ijs-was-snel-gebroken~a8af8dac/

——-

diepste kwetsbaarheden.

Aan de hand van het klassieke verhaal van Echo en Narcissus volgen we de re-integratie van tbs-gestelden en hun relatie met medewerkers van de forensisch psychiatrische kliniek. Waarom slaagt de ene patiënt wel in zijn terugkeer naar de maatschappij en vervalt een ander steeds in oude fouten? En wat zijn de diepere motieven van de begeleiders en behandelaren? Deze documentaire toont dat de grens tussen goed en kwaad wellicht veel vager is dan we graag zouden willen geloven. https://www.filmfestival.nl/film/echo-2

Filmmaker Ingrid Kamerling onderzoekt de relatie tussen tbs-patiënt en hulpverlener. Niet alleen de tbs’ers worden vastgelegd in deze documentaire. Ook medewerkers doen een boekje open over hun gevoelens en onzekerheden. Wie heeft wie eigenlijk harder nodig?

Met de documentaire Echo, wil maker Ingrid Kamerling de nauwe blik, op tbs-patiënten en tbs-zorg, die gevoed wordt door doorgaans negatieve berichtgeving in de media, verbreden. Aan de hand van het klassieke verhaal van Echo en Narcissus, een theaterstuk dat de tbs’ers en begeleiders zelf opvoeren buiten de kliniek, onderzoekt Kamerling de relatie tussen tbs-patiënt en hulpverlener. Het resultaat is een intieme film die laat zien dat het lijntje tussen behandelaar en tbs’er soms maar flinterdun is. https://www.2doc.nl/documentaires/series/2doc/2021/echo.html

Niet eerder kregen buitenstaanders zo’n unieke toegang tot de tbs-samenleving; een wereld die zich veelal achter gesloten deuren afspeelt. Naarmate het verhaal zich ontvouwt, krijgen de tbs’ers steeds meer een gezicht én worden de werkelijke motieven van hun behandelaren onthuld. Een seksuoloog, sociotherapeut, een theaterdocent en een geestelijk verzorger voelen mee met de hoge pieken en diepe dalen van vier patiënten. Vroeg of laat brengt dit de medewerkers en patiënten dichter tot elkaar met een emotionele climax tot gevolg. In tegenstelling tot de patiënten kunnen de medewerkers daarna de poortjes uit lopen en thuis stoom afblazen. Toch blijven ze aangetrokken worden tot de rand van de afgrond, waar ze zelf ook eens hebben gestaan. Schuilt het beest niet in ieder mens?

Regie: Ingrid Kamerling
Omroep: VPRO

Dorst interviewt Ingrid Kamerling

In het Hoofd van mijn Zusje (trailer)

Kende ik je? Kende ik je helemaal? Dit is wat de filmmaakster zich afvraagt na de plotselinge dood van haar vijf jaar jongere zusje Vivian. Ben je als mens wel altijd jezelf? En wanneer ben je authentiek? Vivian was een jonge, mooie en veelbelovende vrouw die volop bezig was de wereld te ontdekken. Ze was zoals zoveel leeftijdgenoten op zoek naar wie ze was en naar wat zij kon bijdragen aan de wereld. In deze poëtische en tegelijkertijd rauwe documentaire kruipt de filmmaakster in het hoofd van haar zus, die op 24-jarige leeftijd onverwacht een einde aan haar leven maakte. De beelden bewegen langs werkelijkheid en fantasie, onderbewustzijn, dromen en gedachten. Een ‘coming of age’-verhaal over de zoektocht naar identiteit. De zusjes leveren elk hun eigen strijd, maar is hun strijd wel zo verschillend? Geleidelijk vervagen de grenzen tussen de zussen, tot het punt dat we ze niet meer van elkaar kunnen onderscheiden. De verbinding tussen beiden is wat uiteindelijk overblijft. In het hoofd van mijn zusje is een intiem portret van een hechte zussenband en een ode aan kwetsbaarheid.

Ingrid Kamerling maakte vorig jaar deze documentaire over haar zusje Vivian. Vivian pleegde in 2010 in De Uithof zelfmoord door van de flat De Bisschoppen te springen. De 24-jarige Vivian had net haar studie Psychologie aan de Universiteit Utrecht afgerond.

Volgens haar zus leed Vivian aan angsten en keuzestress, al leek er op het eerste gezicht niets met haar aan de hand. Kamerling gaat in de film op zoek naar het hoe en waarom van de zelfmoord en stelt de sociaal-maatschappelijke druk die jongeren ervaren aan de orde. https://www.ad.nl/utrecht/film-vertelt-over-zelfmoord-zus-op-de-uithof~a8e27e8e/

—–:)—–

Salonen: Insomnia · Finnish Radio Symphony Orchestra · Esa-Pekka Salonen Wing on Wing ℗ 2005 Deutsche Grammophon GmbH, Berlin Released on: 2005-01-01 Producer, Recording Producer: Sid McLauchlan Studio Personnel, Balance Engineer: Rainer Maillard Studio Personnel, Editor: Mark Buecker Composer: Esa-Pekka Salonen

Bruckner • Symphony No.8 — Minnesota • Tennstedt, 1989Anton Bruckner • Symphony No.8 in C minor, WAB 108— Minnesota Orchestra— Klaus TennstedtMinneapolis 2 November 1989

Bruckner Symphony no 8 Minnesota Orchestra Klaus Tennstedt Minneapolis 2 November 1989 Not the best sound but I have never found another source for this. original recording on cassettes.

Leonid Kogan plays Shostakovich Violin Concerto no. 1 – video 1976

Dmitri Shostakovich – Concerto per violino n. 1 in la minore, op. 771- Notturno (Moderato), 2- Scherzo (Allegro),3- Passacaglia (Andante) – Cadenza, 4- Burlesca (Allegro con brio).Leonid Kogan, violino. Dedica: David Fyodorovich Oistrakh.State Academic Symphony Orchestra diretta da Evgeny Svetlanov.