‘Het bos geeft aan ieder wat hij nodig heeft’
Shinrin-yoku is Japans voor bosbaden. Veel mensen komen tegenwoordig zo weinig in contact met de natuur dat ze misschien meer rust en energie kunnen vinden door eens in een bos te baden in plaats van te wandelen. Ilse Simoens is daarbij de ideale gids.
Ilse Simoens
.
Ik studeerde biologie, plantkunde en menselijke ecologie in Leuven, Brussel en Londen. Na mijn studies wou ik weten hoe het leven er op andere plaatsen in de wereld uitzag. Afrika lonkte. Ik kwam in Kenia terecht, waar ik in een viskwekerij werkte. Nadien ging ik in Syrië onderzoeken hoe het met de vispopulatie in de Eufraat was gesteld.
Daarna trok ik naar Senegal. Mijn partner werkte toen aan een doctoraat over waarzeggerij en zijn veldwerk bracht ons naar een maraboedorp. Daar woonden we als klein gezin, met een pasgeboren dochter.
Terug in België heb ik mijn werk als wetenschappelijke onderzoekster in aquatische ecologie opnieuw opgepikt en werk ik ondertussen reeds 20 jaar aan het Instituut voor natuur en Bos onderzoek. Mijn onderzoeksdomein is geleidelijk aan verschoven. Vandaag onderzoek ik onder meer de positieve impact van natuurbeleving op de gezondheid en de toepasbaarheid daarvan in het dagelijkse leven.
Als kind en jongvolwassene heb ik veel gedanst en gesport. Door yoga en meditatie te ontdekken en me erin te verdiepen, is beweging nog steeds zeer aanwezig in mijn dagelijkse leven. Sinds tien jaar heb ik mijn eigen yogapraktijk en geef ik als gecertificeerde lesgeefster hatha-yoga, vinyasa-yoga, yin-yoga en therapeutische yoga.
Daarnaast heeft de kruidenleer mij de laatste jaren zeer geïnspireerd. Door de herboristenopleiding bij Maurice Godefridi te volgen zie ik de natuur met een andere bril. We trokken geregeld de natuur in. Elk plantje dat ons tijdens de talrijke wandelingen onder ogen kwam, was een boeiend verhaal. Maurice deelde zijn brede kennis over de geneeskrachtige, magische en historische waarde van de kruidenwereld met ons. Ik kreeg van hem ook mee hoe we deze heilzame natuurlijke stoffen in de praktijk kunnen gebruiken
In 2016 zijn we met ons gezin voor anderhalf jaar verhuisd naar Zweden. Ik had er geen vaste baan en had tijd om de omgeving te ontdekken.
Ik trok bijna dagelijks alleen of met het gezin het bos in. Het was een wonderbaarlijke periode waar ik het bos op een intensere, diepere manier ontdekte.
Het begon me op te vallen dat ik steeds langer in het bos verbleef. Alles ging langzamer. Zo kon ik het bos echt ontmoeten en me ermee verbinden.
Soms bleef ik er meerdere dagen en nachten. Ik ervaarde dat als een diepe herbronning. Deze wonderlijke sensaties van rust, inspiratie en heling wil ik graag verder leven en doorgeven.
De methode en technieken van shinrin-yoku leerde ik tijdens de training ‘gids-bostherapie’ bij Riitta Wahlström van het Finse Taiga-Institute.
Ook van de ontmoetingen en uitwisselingen met ervaren shinrin-yoku-gidsen uit Japan, Finland, Zweden en Amerika tijdens de International Forest Therapy Days heb ik veel opgestoken. En ook sylvotherapie, wat sterk aanleunt aan shinrin-yoku, leerde ik kennen en ervaren tijdens meerdere workshops met Stéphane Boistard en Marie Huet.
Bij onze workshops en opleiding combineer ik de shinrin-yoku-methode en -technieken met mijn ervaringen uit de yoga, waar ademhaling, ontspanning en meditatie een grote rol spelen.
Bij de opleiding put ik ook uit mijn kennis als onderzoekster van het internationaal wetenschappelijk werk die de helende werking van shinrin-yoku heeft aangetoond. Het werk dat verbindt van Joanna Macy en geweldloze communicatie van Marshall Rosenberg inspireert me de laatste jaren sterk en neem ik mee in de opleiding.
.
Maurice Godefridi
.
Ik ben geboren op 12 mei 1944 op den buiten in Hauthem, deelgemeente van Hoegaarden, als zoon van Emile (roepnaam Miel) Godefridi en Rosa Billen. Ik studeerde aan het Onze-Lieve-Vrouwecollege in Tienen, moderne humaniora, economische afdeling zoals men dat toen noemde. Daarna ben ik in Brussel aan het RITCS film en tv gaan studeren en nog later fotografie in Nederland.
Het was dan eind jaren 70, en ik kwam in contact met een alternatieve terug-naar-de-natuurlevenswijze, met kabouters, provo’s en Oranje Vrijstaat, en met de tijdschriften Aloha en De Kleine Aarde. Ik ben dan natuurgeneeskunde en fytotherapie gaan studeren bij het Nederlands College voor Naturopathie in Rotterdam. Nog later ben ik met een natuurvoedingszaak begonnen in Baarle-Nassau en heb ik een praktijk opgezet als gezondheidsadviseur / fytotherapeut.
In 1988 ben ik begonnen met de eerste herboristenopleiding in Vlaanderen en ging ik ook les geven bij andere opleidingen. Het was toen ook het moment om een herboristenvereniging op te richten: de Vlaamse Herboristen Vereniging, waarvan ik 25 jaar voorzitter ben geweest. Ik organiseer elk jaar een herboristenopleiding, geef al vele jaren kruidenstages in Frankrijk (Drôme, Bretagne, Alpen), schrijf op verschillende websites (Kruidwis, Infonu, Plazilla, Todio en Y.oors) over geneeskrachtige planten en over wandelen, en ik organiseer kruidenwandelingen, natuurweekends en cursussen over het hele land. Mijn persoonlijke belevenissen met planten en de natuur kun je volgen op mijn blog kruidwis.blogspot.com, op mijn website sites.google.com/site/kruidwis en op de FB-pagina www.facebook.com/maurice.godefridi.
Literatuur die mee mijn visie op de natuur heeft bepaald, is bijvoorbeeld Natuur inschakelen, natuur uitschakelen van Louis le Roy, Filosofie van het landschap van Ton Lemaire, de boeken van Rupert Sheldrake, John Berger, J.J. Rousseau en Mellie Uyldert, De botanica van het verlangen van Michael Pollan en literatuur over de filosofie van het wandelen, onder andere Lopen loutert.
Bewaren is de akt van genegenheid voor de dingen – de ‘natuurdingen’ en de artefacten waardoor ze hun diepste betekenis langzaam schenken aan de mens die ze bewaart.
-Ton Lemaire- https://www.academie-voor-helende-natuur.be/over/