How The Planck Satellite Forever Changed Our View Of The Universe

The leftover glow from the Big Bang, the CMB, isn’t uniform, but has tiny imperfections and temperature fluctuations on the scale of a few hundred microkelvin. While this plays a big role at late times, after gravitational growth, it’s important to remember that the early Universe, and the large-scale Universe today, is only non-uniform at a level that’s less than 0.01%. Planck has detected and measured these fluctuations to better precision than ever before https://www.forbes.com/sites/startswithabang/2018/07/19/how-the-planck-satellite-changed-our-view-of-the-universe/

Planck shows almost perfect cosmos – plus axis of evil

The universe is almost perfect, 80 million years older than we thought, and maybe a little bit evil.

That’s the conclusion of a four-year mission conducted by the European Space Agency’s Planck spacecraft, which has created the highest-resolution map yet of the entire cosmic microwave background (CMB) – the first light to travel across a newly transparent universe about 380,000 years after the big bang.

“It might look like a dirty rugby ball or a piece of modern art, but I can assure you cosmologists would have hacked our computers or given up their children to get a copy of this map,” said George Efstathiou at a press conference at ESA headquarters in Paris, France, this morning.

Planck has been looking for variations in the temperature of the CMB, which emerged at around 3000 kelvin, but by now has cooled to just a few degrees above absolute zero, on average.

Virtual trip

These variations are thought to have arisen from tiny, quantum fluctuations in the very early universe that were stretched out to massive scales during a brief period of accelerated expansion known as inflation. This occurred only 10^-34 seconds after the big bang and seeded the distribution of stars and galaxies we see today. The CMB lets cosmologists probe this initial stage, taking them on a “virtual trip to the origins of the universe”, said ESA director general Jean Jacques Dordain.

By analysing the statistical properties of the map, cosmologists can compare their best models for inflation with the universe that we can observe today. The high-resolution results from Planck show very strong agreement with cosmological theory. “The overall conclusion is that standard cosmology is an extremely good match to Planck data,” said Efstathiou. “If I were an inflationary theorist I would be extremely happy.”

Cosmologists can’t pack up and go home just yet though, as Planck’s map has also confirmed the presence of a mysterious alignment of the universe. The “axis of evil” was identified by Planck’s predecessor, NASA’s Wilkinson Microwave Anisotropy Probe (WMAP).

The pattern of hot and cold variations in the CMB should be randomly distributed – and they are when comparing small patches of the universe. At larger scales, however, Planck reveals that one half of the universe has bigger variations than the other. Planck’s detectors are over 10 times more sensitive and have about 2.5 times the angular resolution of WMAP’s, giving cosmologists a much better look at this alignment. “We can be extremely confident that these anomalies are not caused by galactic emissions and not caused by instrumental effects, because our two instruments see very similar features,” said Efstathiou.

Bruised cosmos

Planck has also confirmed WMAP’s detection of a large unexplained cold spot in the CMB, which some cosmologists took as a sign that there are universes beyond our own. One model of inflation, called eternal inflation, suggests that new universes are continually popping into existence and expanding. This expansion could cause another universe to collide with ours, creating a “bruise” that would show up as a cold spot in the sky.

These anomalies are sure to be debated for many years to come now that cosmologists have a new source of data. Planck scientists have already used their measurements to refine the speed at which the universe is expanding, described by a parameter called the Hubble constant. The new value means that a galaxy roughly 1 million light years away is moving away from us at 20.59 kilometres per second – less than the current value. The result in turn puts the age of the universe at around 13.82 billion years, roughly 80 million years older than previously thought.

Planck’s results also adjust the relative proportions of ordinary matter and the mysterious dark matter and dark energy thought to make up the bulk of the cosmos – the universe has slightly more matter and dark matter and slightly less dark energy than we thought (see graph). “There is less stuff that we don’t understand, by a tiny amount,” said Efstathiou.

Hawking graffiti

One observation that will leave many particle physicists disappointed is the lack of any evidence for a fourth variety of neutrino. We know there are three kinds of these ghostly particles, which barely interact with ordinary matter – the electron, muon and tau neutrinos. Measurements from WMAP allowed for the existence of either three or four types of neutrinos, but Planck’s more detailed data places the number firmly in the three camp.

The spacecraft’s revelations aren’t over yet though. Today’s results are based on the first 15½ months of Planck’s scans, and there is a similar amount of data to follow in the future. ESA has also yet to release information about the polarisation of the CMB, which will provide an additional view of the cosmic pattern. “To paraphrase Arnold Schwarzanegger, we’ll be back,” said Efstathiou.

Finally, in case you were wondering: After the WMAP team pointed out that Stephen Hawking’s initials were visible in their map – we took a look at the new Planck map, and can reveal that the distinctive “SH” is still there. https://www.newscientist.com/article/dn23301-planck-shows-almost-perfect-cosmos-plus-axis-of-evil/

Astronomers think that the expansion of the universe is regulated by both the force of gravity, which acts to slow it down, and a mysterious dark energy, which pushes matter and space apart at faster and faster speeds. In this artist’s conception, dark energy is represented by the purple grid above and gravity by the green grid below. Gravity emanates from all matter in the universe, even dark matter. (Image: NASA/JPL-Caltech)

Dark Matter, Dark Energy Focus of Early Career Research Award

Two UA faculty members will be allotted $750,000 over five years to investigate the nature of the expanding universe and other dark mysteries.

Two University of Arizona astronomers received Early Career Research Awards to continue their investigations into dark energy, the mysterious mechanism propelling the expansion of the universe, and dark matter, a mysterious component of the universe which has mass but does not interact with light.

Elisabeth Krause, assistant professor of astronomy and physics, and Tim Eifler, assistant professor of astronomy, were two of 73 selected by the U.S. Department of Energy’s Office of Science from a large pool of university- and laboratory-based applicants. They will receive $750,000 distributed over five years to support their research.

“Supporting our nation’s most talented and creative researchers in their early career years is crucial to building America’s scientific workforce and sustaining America’s culture of innovation. We congratulate these young researchers on their significant accomplishments to date and look forward to their achievements in the years ahead,” Department of Energy Secretary Rick Perry said in a statement.

“This is really fantastic news and a great recognition,” Eifler said. “It enables a focused research effort in cosmology over the coming five years.”

Researchers can apply three times for the award, but Eifler and Krause received the award after their first application, which is uncommon. Both researchers joined Steward Observatory in August 2018. Their individual research endeavors aim to improve scientific understanding of dark energy, which was first observed indirectly over two decades ago.

The discovery of dark energy was awarded the Nobel Prize in 2011, yet the underlying physics of how dark energy causes accelerated universal expansion is still unknown. Large science collaborations have formed to explore this phenomenon, among them the Dark Energy Survey, or DES, and the Large Synoptic Survey Telescope, or LSST, in which Krause and Eifler are both deeply involved.

The DES is the largest ongoing imaging survey, and it covers one-eighth of the sky to unprecedented depth, surveying more than 300 million galaxies. The LSST will be an even larger endeavor than the DES when it opens its eyes to the sky in 2022. It will cover half of the sky to even greater depth, surveying 20 billion galaxies and allowing for detailed mapping of the universe’s structure, according to Krause.

Krause, who came to the UA to be in center of the action for the LSST, said, “I’m really glad to receive funding for five years. It’s an unusually long duration, so having a consistent stream of funding means we can take on bigger projects. It’s also very nice recognition after many years of work.”

Eifler, who moved to the UA from a staff scientist position at NASA-Jet Propulsion Laboratory, also emphasized the importance of the LSST for cosmological endeavors in the coming decade. His future research aims to explore the benefits of combining LSST data with data from space missions, in particular from the NASA Wide-Field Infrared Survey Telescope mission, which is scheduled to launch in 2025.

Krause and Eifler’s research programs will enable the analysis and combination of various galaxy observations to understand the nature of dark energy, as well as dark matter. Their work will also allow for the combination of DES and LSST data with other large data sets, such as information from Cosmic Microwave Background experiments, to learn even more about these dark mysteries that comprise the majority of the universe.

The Early Career Research program for scientists at U.S. universities and national laboratories, now in its 10th year, supports the development of individual research programs of outstanding scientists early in their careers and stimulates research careers in the disciplines supported by the DOE Office of Science, including advanced scientific computing, biological and environmental, basic energy sciences, fusion energy sciences, high energy physics and nuclear physics.
https://uanews.arizona.edu/story/dark-matter-dark-energy-focus-early-career-research-award

Testing Dark Matter by Looking for the Large Magellanic Cloud’s Effect on the Milky Way

A recent research paper by grad student Nicolas Garavito-Camargo, professor Gurtina Besla, and collaborators has been picked up by AAS Nova. In it, they explore the effects of the gravitational interaction between the Large Magellanic Cloud and the Milky Way. The following is a brief summary of the research: The interaction between the Milky Way and the Large Magellanic Cloud provides a unique opportunity to test for the existence of dark matter. As a recently accreted, massive dwarf galaxy, the Large Magellanic Cloud induced a dark matter wake in the stellar and dark matter particles of the Milky Way halo. This article presents a suite of 8 high-resolution N-body simulations of the interaction between the Milky Way and the Large Magellanic Cloud to analyze the properties of the wake. These simulations show that the dark matter wake has a particular 6D (3 physical coordinates, radial velocity, and 2 proper motions)  kinematic signature that could be observable with current and next-generation surveys. The detection on the wake would confirm the existence of dark matter and potentially constrain the identity of the dark matter particle itself.  https://www.as.arizona.edu/directors-message

ASTROPHYSICS

Most broadly, astrophysics is the physics of everything beyond the Earth. Its purview ranges from cosmology, the study of the origin and evolution of the Universe, to space physics, the study of rarefied plasma in the solar system.

Astrophysicists seek to understand the origin, evolution, and destiny of the Universe and its constituent galaxies, stars, and planets, and the entire observed Universe serves as their laboratory. All areas of astrophysics are united by their common use of astrophysical laboratories to explore fundamental physics, and still, they can be divided into the areas of Cosmology, Compact Objects, and Stars & Planetary Systems, with significant overlap among these fields. 

Astrophysical research is carried out in the Physics Department, the Space Sciences Laboratory (SSL), Lawrence Berkeley National Laboratory (LBNL), and in close association with the Astronomy Department and the Berkeley Center for Cosmological Physics (BCCP).
https://physics.berkeley.edu/research/astrophysics
https://tac.berkeley.edu/

Das Ende des Universums

Het einde van het Universum (tekst aan de hand van onderstaande you-tube)

Het Universun zal niet eeuwig bestaan, hoe en wanneer zal alles afgelopen zijn?

..Dankzij het relatieve evenwicht van de tegenovergesteld werkende krachten van gravitatie (zwaartekracht) en expansie (uitbreidende / vergrotende /ontploffings-kracht) bestaat het universum, volgens berekeningen van de astronomen  ong. 13.800.000.000 (13,8 miljard) jaar in een evenwicht….
Maar hoe stabiel is deze balancerende manier van bestaan?
Is er een speciale dichtheid van materie om aan de ene kant een te snelle collaps en aan de andere kant een te snelle expansie te verhinderen?
Toen astronomen de daartoe geëigende instrumenten ter hand namen viel hen op dat het in de kosmos precies die dichtheid geeft om de kritische dichtheid te behouden namelijk ong 5 waterstof atomen per m³.
In ons denken balanceert het universum op een draad…. en de vraag naar de precieze dikte maakt uit de draad van de balans een scheermes…
Het universum bevindt zich precies in het midden van een collaps en een expansie. Eén waterstof atoom meer per m³ en het universum begint te re-collaberen (ineen te schrompelen en dus heter te worden)  Eén atoom minder per m³ en het universum expandeert (vliegt uit elkaar) steeds meer en bevriest tenslotte in de eenzaamheid, aan de rand, in het niets…
In de kosmos is dus sprake van het aanhouden van de juiste dichtheid om dit evenwicht te behouden… Het universum scheen voor ons, lange tijd, in een zodanig evenwicht te zijn, dat het in rust oud kon worden….
Maar vanaf ongeveer de 70-tiger jaren deden astronomen een schokkende ontdekking die hen sprakeloos deed staan… Het universum is gevuld met een bepaalde materie/kracht die kan leiden tot een collaps…. Tot dan toe hadden astronomen aangenomen dat ons een bevriezing bespaard zou blijven ten gevolge van een te grote expansie kracht en dat ook een crunch (een ineenstorting) ons bespaard zou blijven door een te grote gravitatie (zwaartekracht) Her bleek dat ons beeld, dat gravitatie slechts kwam door materiële aantrekking (zoals wie die tot dan toe kenden), vals bleek te zijn….
Het gelukte dan de astronomen de precieze orbit (punt van waaruit je de omcirkeling /de ellips waarin de draaiing om, plaats vindt) te bepalen van een galaxy (melkwegstelsel / of ander sterrenstelsel) en zij ontdekten dat de galaxy’s eigenlijk te snel draaiden voor de materie die ze in zich hadden…. Dus moest er een andere kracht zijn, die de sterrenstelsels bij elkaar hield…
Maar waarheen de astronomen ook keken met hun telescopen, zij vonden niets, niet eens een schaduw van iets…. de onzichtbare kracht straalt geen licht uit, noch reflecteert zij het…. Ze blokkeert het licht niet eens…. vandaar dat men het de naam gaf van: “donkere materie”
Wat we zo leerden was dat in de kosmos niet het meeste bestaat uit atomen en materie zoals wij dat kennen, maar ook uit een geheel andere materie, die we dus de donkere materie noemen, omdat wij ze niet kunnen zien met onze huidige waarnemings-organen/ hulpmiddelen.
Er is volgens onze berekeningen 5x (!!!!!) zo veel donkere materie in onze schepping aanwezig als de materie die we kunnen gewaarworden.
Reusachtige filamenten (de grootste, ons bekende structuren in de kosmos, ze lijken op massieve draadachtige formaties/ vormingen, samenstellingen, die de grenzen vormen tussen grote holtes in het universum, filamenten bestaan uit door zwaartekracht gebonden sterrenstelsels.) vullen het universum.
Delen waarin veel sterrenstelsels heel dicht bij elkaar liggen worden superclusters genoemd. Zij doorsnijden onze kosmos en de meest helder stralende sterren zijn daar te vinden, waar de donkere materie het dichts zou zijn…
Donkere materie, laat zien hoe zij zich in de kosmos structureert, waarheen ze zich beweegt en wat ze doet. De donkere materie bepaalde dus hoe de kosmos zich ontvouwde. Waarschijnlijk ontstond??? de donkere materie nog voordat de gewone materie tijdens de Big-Bang (oerknal) ontstond….
Het lijkt erop dat de donkere materie klompjes begon te vormen en atomen van de ons bekende materie, ging aantrekken en zo de sterren vormde en die weer de galaxy’s
De donkere materie was dus eigenlijk de geboortekamer van de sterrenstelsels. Donkere materie houdt ons universum bij elkaar, maar ze kan de schepping ook verstoren…
Er is in de kosmos veel meer materie dan wij kunnen zien. De donkere materie dient, vonden we, om te verlangzamen. Echter de donkere materie is ook in staat alles ten gunste te sturen van de zwaartekracht en zo de kosmos de vuurdood in te storten.
Contractie en expansie zijn in balans…. maar er kan een punt van stilstand komen waarin de zwaartekracht de overhand gaat krijgen en alles in elkaar stort (we zien dan als we naar de hemel kijken dat de sterren en galaxy’s zich naar ons toe bewegen in plaats van, zoals nu, van ons weg)
Als we naar de Big-Crunch toe gaan, kan het zijn dat we daarna, naar ons, tot nu toe aangenomen begin, teruggaan, dus naar de oerknal, waaruit ons leven ooit is ontstaan.
Zo zien velen het scheppen, het heen en weer gaan…. Dus dat we een cyclus-universum hebben, welke bewegingen tot in het oneindige zo door zullen gaan.
Toen astrologen dit bedacht hadden, diende zich, in hun bereik van gewaar worden, een andere kracht aan, die hen met stomheid deed slaan….
Samengevat: expansie kracht en gravitatie, strijden gedurende ong. 14.000.000.000 jaar met elkaar om de overhand te krijgen. De expansie kracht dijt ons heelal uit, de gravitatie kracht laat ons heelal bij elkaar blijven/inkrimpen.
Met de donkere materiekracht aan haar zijde lijkt de zwaartekracht te gaan winnen, want met die extra massa drijft ze de schepping in een Big-Crunch.
Maar een, voor ons tot dan toe niet te begrijpen kracht, leerden we kennen rond 1990, toen een paar teams van astronomen, de snelheid bestudeerden van galaxy’s en supernova’s, aan de hand van hun kleurverschuiving. Dit konden zij zien bij een aantal supernova’s die ze een tijdje volgden, dus waarvan ze de kleuren heel nauwkeurig opmaten, dus de kleurverschuivingen in kaart brachten.
Hieraan konden ze zien, dat de ontploffende grote sterren (super-nova’s) zich van ons verwijderden, in plaats van, wat tot dan toe werd verondersteld, zich bewogen naar ons toe gericht. Zij zagen dat de sterrenstelsel zich steeds verder van ons af bewogen, tot hun verbazing, aangedreven door een tot dan toe, onbekende kracht.
Deze steeds meer versnellende uitdijing van ons heelal, maakte dat de astronomen zich radeloos voelden, omdat het tegen de natuurkundige wetten inging, die we tot dan toe hanteerden.
Het was voor de onderzoekers alsof zij een basketbal opgooiden, die niet omkeerde en weer naar beneden viel, maar dat de bal steeds sterker en sterker omhoog ging.
Er was dus sprake van een onbekende kracht die uit het, voor ons, luchtledige kwam en alles uit elkaar deed vallen /versnellend van ons af deed gaan.
En dat kan dus niet…. want in het luchtledige, in een vacuüm, is niets, terwijl daar juist een kracht bleek te zijn die anti de gravitatie ging. Deze kracht wordt dan “donkere energie” genoemd. In de fysica /natuurkunde is dit het grootste mysterie..
De NASA mensen probeerden te meten hoeveel donkere energie er is in het heelal en ze kwamen tot het verbazingwekkende resultaat dat de verhouding van donkere energie tot alle materie er één is van 3:1 (drie staat tot één) dus als ik drie eenheden donkere energie heb, heb ik één deel van alle soorten materie. En hoe sneller de uitdijing gaat, des te meer donkere energie er KOMT. Dus de donkere energie rekt, bij wijze van spreken, het vacuüm uit.
Als de donkere energie groter blijft worden en de donkere materie niet meegroeit, stevenen we af op een Big-Freeze, dat wil zeggen dat de sterrenstelsels aan de uiteinden van het heelal komen te zitten, eenzaam en koud worden, bevroren worden.
En als de donkere energie zichzelf overspeelt, komen we uit bij een Big-Rip. Dan wordt alles dat bestaat uit elkaar getrokken en verdwijnt het in het niets, dus alles, ook de atomen. Zo iets duurt voor de gehele schepping enkele seconden.
Voor het Big-Freeze scenario moet de donkere materie evenredig meegroeien met de donkere energie, het moet het in evenwicht houden.
Voor het Big-Rip scenario moet de donkere energie zich exponentieel vergroten. (zich dus steeds verdubbelen, zoals in volgend voorbeeld: 2³ (twee tot de derde macht 2³) 2³=2x2x2==4×2=8 )
In 2009 werd met een raket het Planck Observatory in de ruimte geplaatst om de donkere energie te bestuderen.
Veel afbeeldingen werden naar de aarde verstuurd over het vroege verleden van ons heelal (vanaf ong. 13.500.000.000 jaar geleden dus ong 380.000 jaar na de Big-Bang, zie picture).
In die begin tijd is onze kosmos een hete soep van protonen, elektronen en fotonen. Dan gaan zich waterstof atomen vormen.
In het begin bepaalden alleen gravitatie- en expansie krachten hoe de sterrenbeelden zich vormden. Donkere energie scheen toen nog geen waarneembare rol te spelen. Het lijkt via beelden, ook van aardse telescopen, er op, dat de donkere energie-kracht ontstond toen de schepping half zo oud was, als zij nu voor ons is. Dus vanaf een ouderdom van ong. 8.000.000.000 jaar zien we een 50% versnelling optreden. Met het uitdijen van het heelal, neemt ook de donkere energie toe.
Een voorbeeld: stel we nemen een kist en doen er donkere energie in. Dan wegen we hem. Dan vergroten we de kist b.v. twee maal en we doen er geen extra donkere energie bij. We wegen de kist weer en hij is nu twee maal zo zwaar.
Dit houdt in dat het niet tot een Big-Rip zal komen, maar tot een Big-Freeze, omdat de donkere energie naar verhouding toeneemt.
Bij de Big-Freeze worden de galaxy’s steeds verder uit elkaar geschoven, maar ze blijven intact. Maar de sterren in die galaxy’s verbleken.
Eerst zullen de grootste sterren sterven. Als hun brandstof (waterstof) verbrand is, zal hun kern geen tegenstand meer kunnen bieden tegen de zwaartekracht. Ze collaberen en worden supernova’s. De zwaartekracht comprimeert daarna de rest van de supernova tot een enkel punt. De eens heldere ster is nu een zwart gat geworden.
Daarna sterven de middel grote sterren zoals onze zon. Wanneer de waterstof, hun brandstof verbrand is, zwellen ze op tot wel 200x hun grootte. Als de waterstof op is worden ze grote rode reuzen en verslinden ze hun eigen planeten. Sommige rode reuzen zijn zo groot, dat ze in ons zonnestelsel tot de planeet Jupiter zouden reiken. (zie onder afbeelding)
Dan tonen de rode reuzen hun hete kern openlijk en worden zij witte dwergen genoemd. Ze zijn heel dicht en hebben een doorsnede van maar een paar duizend km. Ze zullen lang uitstralen tot ze eindigen als een zwarte bal verbrande kool.
Terwijl de grootste sterren sterven, kleurt langzamerhand het heelal rood. De blauwe grote sterren exploderen, de gemiddelde sterren zoals onze zon, verdwijnen, zo blijven er alleen nog de rode dwergen over.
Rode dwergen zijn de kleinste en relatief koelste sterren. Ze verbruiken hun brandstof langzaam, maar na een lange tijd zullen ook zij oplossen.
De sterren houden op energie te verbranden en de nachthemel wordt zwart. Alles wat nog over is zijn zwarte gaten, de lijken van sterren, verder koude wolken van gas en stof.
Het tijdperk van de sterren is voorbij en dat van de zwarte gaten vangt aan. De Galaxy’s zijn dan grote zwarte gaten, waaromheen kleinere zwarte gaten cirkelen.
De zombie zwarte gaten, gaan over onze toekomst beslissen; Ze zuigen alle kleinere zwarte gaten op. Zo versmelten ze allemaal met elkaar. Het heelal zal nog steeds dynamisch zijn, maar de tijd / ruimte zal veranderen. We praten nu over tijden als biljarden jaren (1.000.000.000.000.000) niet meer over miljoenen  jaren (1.000.000),
De materie die ontkomt aan de zwarte gaten, vervalt, omdat de protonen desintegreren. Alles wat er nog blijft op dat moment is een zee van zwarte gaten. Vroeger dacht men dat zwarte gaten onvergankelijk waren, maar ook zij zullen sterven. Ook zij zullen in het niets verdwijnen. Het universum verdwijnt als het laatste zwarte gat verdwijnt. Terwijl het verdunt, wordt het ontzettend klein, een fractie van een cm³. Dan heffen zich de wetten van de fysica op en het zwarte gat explodeert in een flits bestaande uit gamma straling. Er blijft niets over.

Volgens de quanten mechanica is er aan vierde mogelijkheid voor het eindigen van het universum. Hier loert het monster quantenphasenübergang / quantum phase transition in het verborgene. Dat is het van het ene moment op het andere, veranderen van fase (aggregatietoestand; vast, vloeibaar, gasvormig) zoals bv vloeistof (water) in vast (ijs) Op ieder moment kan de quantenphasenübergang zo tijd en ruimte oplossen.
Dit gebeuren kan plaats vinden in een vacuüm. Misschien wacht de energie in een lege ruimte erop, bij een overgang naar een andere fase, quantenphasenübergang, vrij te komen..?
Het zou de wetten van de fysica veranderen. Een spontane storende impuls in het ruimte-tijd weefsel zou zo een phasenübergang kunnen in werking zetten.
Een kleine bubbel kan zich vergroten en de gehele kosmos overschrijven en het is gebeurd in een moment.
Als dàn de Big-Bang plaats vindt, ontstaat er een totaal ander soortig heelal, met andere fysische wetten.
Het is eerst heet en vormloos en heeft ruimte noch tijd, die ontstaan door de energie die er bij vrijkomt, zo ook de grondbouw stenen van die schepping en de krachten die deze beheersen.
Het oude universum creëert dus met zijn energie een nieuw universum, maar het houdt een beetje energie terug, dat in het vacuüm blijft zitten, wellicht is dat de energie die nu onderzocht wordt bij ons.
Onze kosmos heeft in dat geval het zaad voor de vernietiging in zich. Het zou zich met de lichtsnelheid verspreiden en alles veranderen.
Aangezien in de bubbel de protonen instabiel zijn organiseren de atomen zich tot een nieuw soort materie. Zo wordt uit de zich expanderende bubbel een nieuw soort universum geboren met eigen wetten.
Ook kan de schepping in zo een phasenübergang plotseling verdwijnen. Maar omdat de fysische wetten zijn veranderd, zullen wij ons dat niet gewaar worden, omdat wij door dit veranderen van de wetten onmiddellijk zullen verdwijnen. Als zo een bubbel door ons heen gaat, structureert ze al onze atomen opnieuw. Maar dat zullen we niet meemaken want dat gaat in een flits. 🙂 <3
: )